Op reis naar Japan- Shikoku

Shikoku

Dit voorjaar was ik op studiereis naar Japan, niet met een groep maar heerlijk alleen om me te laten inspireren.  Zo’n verandering van omgeving geeft nieuw perspectief, valt me altijd op. De keuken natuurlijk, de rijst, miso soep, het pikkeltje; het liggen op een futon op de tatami, de mondkapjes nog overal, vriendelijkheid en georganiseerdheid, de warme wc bril met waterval geluiden; alles is net even anders.

De shiatsu les ging over de invloed van meridianen op de stand van gewrichten. We behandelden met druk de verschillend gespannen meridianen rond een gewricht om distorsies te verhelpen. Het inzicht is niet nieuw maar het kwam zo lekker binnen. Ik voelde de invloed op mijn schouders, polsen, knieën en enkels, stromend en vrij. En ineens had ik geen excuus meer om niet een stuk van de pelgrimstocht in Shikoku te lopen.

In eerdere bezoeken had ik al eens een van de laatste tempels van de in totaal 88 tempels bezocht en daar een prachtig inzicht aan over gehouden. Nu begon ik netjes bij tempel 1 aan de oostkust van het eiland Shikoku, het deel waar je zeg maar ontwaakt volgens de stichter van al deze tempels Kukai of Kobo-Daishi. Hij leefde rond 700 na christus, bestudeerde in Japan en China het Confucianisme, taoïsme en boeddhisme en kreeg van latere keizers de heilige berg Koya san tot zijn beschikking om daar het esoterisch ofwel Shingon boeddhisme vorm te geven en stichtte daar een school in wetenschap en kunst  en kalligrafie, open voor alle lagen van de bevolking. De legende is dat Kobo-Daishi bij zijn overlijden in 835 in een eeuwig durende meditatie is verzonken op de berg Koya san.

Ik weet niet of ik echt ontwaakt ben maar het was een prachtige tocht, met een mooi ritme: vroeg op, ontbijtje ( met al die schaaltjes!!), mensen ontmoeten, tempels bezoeken met allerlei rituelen, de hart- soetra heel veel horen, prachtig! En dan proberen rond 5en ergens aan te komen, in bad, eten, vroeg slapen. Het was bij tijden behoorlijk pittig, KuKai heeft me af en toe wel de berg moeten opsleuren, maar heel weldadig. Onderweg krijg je van de mensen die je tegenkomt soms een o’setai, een kleine gift in de vorm van thee, een snoepje of sinaasappel, om je aan te moedigen maar ook omdat de mensen die zelf geen tijd hebben om 2 maanden lang te lopen, dan toch ook een beetje meedoen. Ook waren er bussen vol henro’s, zoals de pelgrims genoemd worden, die dan in een week rondkomen. Ik deed maar mee tot tempel 17, maar ben razend jaloers op de mensen die er 2 maanden voor hadden uitgetrokken, de tijd die het kost om rond te komen. Ik ga het vast later afmaken!