innerlijk landschap in Venetië

Ik was nog nooit eerder in Venetië geweest en nu kwam ik er naar aanleiding van een foto die een vriendin mij had gestuurd. “ik moest denken aan die afbeelding die me laatst liet zien”, schreef ze en ze stuurde er een foto bij, onderdeel van een tekening van Lubos Plny, een Tsjechische kunstenaar.

Ik had haar inderdaad een afbeelding van het innerlijk landschap laten zien, iets wat me maar mateloos blijft interesseren, en ik realiseerde me dat de tekening die zij me had gestuurd en die me halsoverkop een ticket naar Venetië had doen kopen me heel veel dingen deed afvragen: zouden de tekeningen ook kijken naar het lichaam als afspiegeling van de wereld om ons heen? zou het ook onderzoek doen naar het lichaam als krachtbron en wat en hoe dan? Zoveel kunstwerken op de biënnale hadden het lichaam als onderwerp, en vooral het onderzoek naar het eigen lichaam. Marina Abramovic had zichzelf gefilmd terwijl ze leviteerde boven de pannen in de keuken van haar oma; een kunstenaar uit Taiwan had zichzelf opgelegd elk uur van de dag, 365 dagen lang, op een prikklok te duwen en dan een foto van zichzelf te maken. De foto’s in een film gemonteerd gaven een onwerkelijk verslag van dit experiment. De woorden van Lubos Plny in zijn tekeningen lijken wel Latijns- Medische bezweringen om het lichaam te vangen in woorden. De kleuren, de stempels, de vormen, maken het lichaam wonderschoon, op het sacrale af.

Het was ongelooflijk spannend om uiteindelijk in de veelheid van kunst oog in oog te staan met de afbeeldingen die me hadden gelokt, en hoewel nog steeds bevreemdend, vielen ze in het geheel niet tegen, integendeel. Het leek mij ineens dat het innerlijk landschap zoals wij dat kennen: afbeelding van de romp met daarin gouverneur- en conceptie vat en de symbolen voor de yin organen en de drie dantiens, zoveel meer vormen kon hebben. Is niet het onderzoek naar het lichaam een manier om onze eigen drijfveer, onze eigen energetica te begrijpen, er contact mee te maken? Ze gaven me een nieuwe inzicht: de fascinatie voor het onderzoek naar ons eigen innerlijk landschap is niet voorbehouden aan vakgenoten, het wordt breed gedeeld, het innerlijk landschap is kunstig en hot en nog lang niet af!